Same Mistakes

Przyjaźń i miłość, w życiu jest bardzo ważna. To dzięki tym uczuciom mamy dla kogo żyć. Nie poddajemy się, chociaż czasami popełniamy te same błędy. Ale jesteśmy ludźmi, i nic co ludzkie nie jest nam obce. Poznajemy wiele fałszywych osób, ale też i wspaniałych przyjaciół, życzących nam jak najlepiej. Mamy chwile słabości, ale też i szczęścia. Zrozumienie. Tak proste słowo, tak efektywna czynność. Gdy pojawia się w naszej historii, wszystko jest prostsze.
-Co się stało? - Byłaś przepełniona pozytywnymi emocjami. Obrzuciłaś wzrokiem cały pokój. Pokój, w którym jest pełno przyjaciół.
-Obudził się. - Dwa słowa, powodujące u Ciebie impuls do działania. Rozłączyłaś się, i bez słowa zaczęłaś zakładać buty. Wszyscy chyba zrozumieli co się dzieje, bo na twarzy każdego pojawił się uśmiech. W Twoje kroki ruszył Harry, który uparcie zaczął wiązać swoje buty. Zaśmiałaś się, i podeszłaś do Anne. Popatrzyłaś na Nią pytającym wzrokiem.
-Na co czekasz? Jedź! - Słowa, na które czekałaś. Szybkim ruchem założyłaś płaszcz. Jest połowa lipca, jednak wieczory w Londynie nawet wtedy bywają chłodne. Poczułaś, że ktoś ciągnie Cię za okrycie. Odwróciłaś się, i ujrzałaś Daisy.
-Chcesz jechać z nami? - Spytałaś, chociaż nie byłaś do końca pewna, czy to dobry pomysł. Dziewczynka tylko twierdząco pokręciła głową. - To chodź. - Podałaś Jej cienką kurtkę. Nawet nie zdjęła butów. Wszystko dzieje się tak szybko. Po chwili wyszliście na dwór. Pogoda była okropna. Nie dość, że był niesamowity chłód, to jeszcze chyba będzie padać. Pomyśleć, że jest środek lata. Gdy wsiadłaś do samochodu, przez umysł przeleciała Ci mała obawa. Nie związana z tatą, lecz z Anne. Została sama z czwórką nienormalnych ludzi. Jeśli dom nadal będzie stał, to będzie dobry znak. Widziałaś jak Wasz głodomór na Nią patrzy. Tak.. inaczej. Nigdy nie widziałaś, żeby przejawiał zainteresowanie dziewczyną. Może coś Mu się odmieniło? Z drugiej strony, każdy dorasta. Przechodził przez okres, gdzie Jego miłością było jedzenie, a teraz jest inaczej. A może to tylko przywidzenia? Usłyszałaś piosenkę One Direction. Dochodziła z radia, a po prawej stronie miałaś występ na żywo. Tak było przez całą drogę. Daisy i Harry w siódmym niebie, a Ty biłaś się z myślami. Obudził się. Tylko, co Mu powiesz? Że jest Ci przykro i przepraszasz? Miałaś powód aby zachować się w ten sposób, ale bez przesady. Sama nie wiedziałaś co teraz będzie. Masz swoją małą rodzinę, ale nie możesz zostawić reszty. Nigdy nie zapomnisz o tym, co było. Choćbyś nie wiem jak się bała, nie odstawisz kilkunastu lat życia w niepamięć..
-No to jesteśmy! - Usłyszałaś donośny głos Harre'go, który wybudził Cię z transu. - Wszystko dobrze? - Tym razem skierował się w Twoją stronę. Znów się martwi. To cholerne poczucie winy wraca.
-Tak! - Oznajmiłaś, i zrezygnowana wyszłaś z samochodu. - Po prostu nie wiem co powiedzieć. - Dopowiedziałaś nieco ciszej. Brunet tylko popatrzył, i Cię przytulił.  Potrzebowałaś tego ciepła, bijącego od Jego serca. Było niesamowite. 
-Lepiej? - Spytał, a Ty delikatnie pokiwałaś głową. Chłopak działa na Ciebie jak ukojenie. Biegiem wpadliście do szpitala, i udaliście się na oddział, w którym leży ojciec. Co Mu powiedzieć? Może najlepiej pójść na żywioł? Zachować naturalność? Stanęłaś przed jasnymi drzwiami. Już miałaś je otworzyć, gdy nagle coś w Tobie zaprotestowało. Ciało odmówiło posłuszeństwa, zrobiło Ci się słabo. 
-Cholera. - Jedyne słowo, jakie wypowiedziałaś w tym momencie. Hazza popatrzył na Ciebie pytająco, jednakże Ty opadłaś na podłogę. Jedyne co pamiętasz to huk, i krzyki Harre'go..


Zabijecie mnie.
Po prostu mnie zabijecie, ale nie mogę.
Nie umiem złożyć dwóch zdań. 
Opowieść straciła dla mnie sens. 
Nie wiem dlaczego. Nie umiem wyjaśnić wielu rzeczy,
ale sama nie mogę uwierzyć, jak beznadziejnie piszę.
Może lepiej będzie, gdy zakończę tego bloga?
Dodam ostatnie rozdziały, i skończę?
Caroline. x